شهر برگامو در ایتالیای شمالی در منطقه ی میلان قرار گرفته ودارای دو بخش متمایز ومکمل است این دو بخش عبارتند از برگاموی بالا وبرگاموی پایین که امروز شهر واحدی را می سازند.
اولین سنگ بنای شهر در زمان رومی ها بر روی تپه ای نسبتا مرتفع بنا گردید.
در تمامی دوران قرون وسطی تکامل یافته والبته در رابطه با نیازهای خاص این زمان تغییر شکل یافته است.
تا قرن پانزدهم یک شهر قرون وسطایی می ماند ودر سال 1561 با تصویب سنای ونیز دارای حصار تازه ای می شود وعملا شهر برگامو سرزمین شهری وسیعی را دارا می شود وطی قرون آخر رنسانس کلیه ی فعالیت های نوسازی را چه برای فضاهای مسکونی وچه برای تاسیسات بزرگ وکوچک خدماتی در داخل فضای حصار جدید(که وسعتی بیشتر از شهر قدیم دارد و خود تعدادی مرکز مسکونی یا روستای کشاورزی را در برگرفته است) در آن متمرکز می سازد.
این شهر در سال های اول قرن بیستم دچار بحران شهرسازی می شود.
ریشه های این بحران تنها ناشی از عدم تکاپوی فضای قدیمی تر یا هسته ی مرکزی در پذیرش کاربردهای تازه نبود بلکه به سبب تهی شدن مرکز شهر از آنچه همیشه پابرجا بود صورتی حاد یافته بود.
درسال1906 اقدامات مهمی برای باززنده سازی شهر قدیمی شروع شدند این اقدامات که برای حفاظت هسته ی قدیمی شهر صورت گرفتند عبارت بودند از:
· به مسابقه گذاشتن تدوین طرح شهرسازی مرمتی برای شهر قدیم برگامودر سال 1906.شرط اساسی در این طرح آن بود که امکانات دید شهر قدیم ومعماری های منحصر به فردش از نقاط ورودی به شهر از سطوح پایین تر محفوظ بماند.
· در سال 1907:به مسابقه گذاردن تدوین طرح و عملی شدن آن از سال 1909 به بعد به طوری که تعدادی از دکان های قدیمی از طرف شهرداری خریداری وکارهای مرمتی مربوط انجام می شوند یک مرکزبازرگانی جدید در بخش قدیم احداث می گردد و جوابگویی به نیاز مسکن که در پی نضج فعالیت های صنعتی محسوس شده بود با احداث خانه هایی در بخش قدیم نیز عملی می شود.
· در سال های بعدی شهر که سکونتگاه طبقه ی مرفه تر بود ودر ضمن تنها آن دسته از فعالیت های شهری را جوابگویی می کرد که متعلق به گذشته بودند خود را برای پذیرفتن فضاهای خاص فعالیت های فرهنگی ،اجتماعی واداری آماده می کنند.
· در سال 1935: تدوین طرح جامعی تازه برای شهر که هدف اصلی آن بهبودی بخشیدن به شرایط بهداشتی و ساختمانی بناهای قدیمی به منظور حراست از شهر قدیم است این طرح برای اولین بار در کشور ایتالیا مشارکت شهروندان را در امر باززنده سازی بناها وبافت شهری قدیمی خواستار می شد ومتقابلا از شهرداری می خواست تا با پرداخت میزان قابل ملاحظه ای از مخارج مرمت خانه ها امر مشارکت عامه را در تصاحب فضاهای مسکونی اجدادی خود تحقق بخشد. میزان این کمک در سال های اول طرح بین20تا 40 درصد وبعد در سال 1959 بین 30 تا 70 درصد کل مخارج بود
همراه با اجرای طرح فوق سه نکته ی اصلی به اجرا گذاشته شدند:
1- روحیه ی اجتماعی- فرهنگی شهر یا در آمیخته ای از روابط شهروندان با محیط کالبدی شهر
2- بناهایی که در مسیر معابر اصلی واز سطوح پایین تر بیشتر دیده می شوند، حتی المقدور نگهداری شوند.
3- حتی المقدور از تخریب بناها جلوگیری شود وفقط بناهایی که واقعا باید از میان برداشته شوند با توجه به مسایل باززنده سازی محیطی تخریب شوند.